En toen was het zover….

Het is zaterdagochtend 07 februari 05.30 dat de wekker ons wakker maakt. We draaien ons om en kijken elkaar aan en beseffen dat het zover is!!! Vandaag gaat het er dan eindelijk van komen, we gaan naar Nieuw Zeeland. Een gezonde spanning met de daarbij behorende zenuwen beginnen ook te ontwaken.
Nadat we ons hebben aangekleed, koffie hebben gedronken en een poging hebben gedaan om een boterham te eten, stonden om 06.30 Jan en Diana ( ouders Elvira) en Harry en Anne (ouders Radboud) voor de deur. Zij brengen ons weg naar Schiphol.
Om 08.15 rijden we de de parkeergarage in bij Schiphol en lopen we met z’n allen naar de hal waar we ons in moeten checken. De ouders gaan lekker koffie drinken en wij gaan ons melden bij de incheckbalie. Na het inleveren van de koffers en na het aan melden van Charlotte (dit omdat zij speciale begeleiding nodig heeft, omdat ze slecht ter been is) sluiten wij ons aan bij de achterblijvers om nog even een kopje koffie te gaan drinken voordat we afscheid nemen van elkaar.
Om 09.45 is het tijd om afscheid van elkaar te nemen en elkaar nog even een dikke knuffel te geven. Ook nemen wij met tranen in onze ogen afscheid van onze trouwe vriend Rakker, want helaas kan hij niet met ons mee op reis en moeten we het 5 weken zonder hem doen .
Maar hij zal het zeker goed hebben in Hotel ‘Dekker’.
Door de doane heen hebben we nog even lekker gewinkeld en keek Charlotte haar ogen uit, zij heeft immers nog nooit gevlogen. We lopen richting de gate, waar wij vervolgens om 11.00 als eerste mogen boarden. Heeft zo ook z’n voordelen om je ‘gehandicapte’ (schoon)moeder mee te nemen op zo’n reis.
Keurig volgens planning hangen we om 12.00 in de lucht boven Amsterdam om richting Kuala Lumpur, de hoofdstad van Maleisië, te vliegen. We vlogen over Duitsland, Tsjechië, Hongarije, Bulgarije, over de zwarte zee, Georgië, Armenië, over de Kaspische zee, Iran, onder Pakistan langs, over India om vervolgens na 12.00 vliegen de grond van Maleisië onder onze voeten te mogen voelen. Dit was toch ook wel een kleine opluchting met het verhaal MH17 in ons en jullie achterhoofd.
Er stond keurig netjes een rolstoel met begeleiding klaar om Charlotte naar de volgende gate te brengen waar we opnieuw in een vliegtuig zouden stappen om onze reis direct te vervolgen. De overstap tijd was maar 40 minuten. Dus voor we het wisten zaten we alweer in een ander vliegtuig en hadden we nog een keer 10 uur voor de boeg, om onze eind bestemming te bereiken.
We vlogen nu over de Indische oceaan, Australië en over Tasman zee. Om omstreeks 23.50 zondagavond (11.50 zondagmiddag in Nederland) waren we veilig geland in Nieuw Zeeland. Wederom stond er een rolstoel klaar met begeleiding die ons keurig binnen een half uur langs de douane naar buiten begeleide richting de taxistandplaats. Het was de bedoeling om hier een taxi te pakken naar ons hotel, dat we geboekt hebben voor de eerste nacht, maar het verliep anders… Michel verraste ons met zijn aanwezigheid en bracht ons naar het hotel, waar we nog even hebben bij gekletst. Om vervolgens rond 02.30, na een heerlijke douche, in droomland te belanden.